Sonbahar: Adı bile korkutuyor insanı ve doğayı.İnsan için bir son. Belki bir bahar, belki bir ömür sonu. Ya doğa için. Onun içinde bir keder mevsimi sonbahar.

     Ağaçların sesleri duyulur her tarafta. Bir yıl boyunca taşıdıkları, besledikleri, bürüdükleri yapraklar uçuşarak etrafta. Yapraklar sıkı sıkı sarılarak vatanlarına ama nafile; ya güçleri ve ömürleri yetmeyecek buna ya da deli bir rüzgâr ayıracak vatanından zorlada olsa, son yaprak için durum daha da acı. Hem ayrılmak var deli bir rüzgârla, hem de vatanı tamamen yalnız bırakmak.

    Osmanlı da böyleydi işte. Önce büyüdü, sonra gürledi bütün gücüyle. Yüzyıllar boyunca büyüdü, gelişti yayıldı üç kıtaya. Gittiği yerlere hoşgörü ve sevgi götürdü. Yaptıkları örnek oldu etrafa. Osmanlı ki ne İstanbullar fethetti ne medeniyetler kurdu. Osmanlı ki ne dağlar ne denizler geçti. Tek bir derdi vardı onun büyümek ve  insanlığa seslenmek. Onları bir yerde birleştirmek. Ama olmadı.

Büyüdü bir nebze olsun, insanlığa seslendi ama toplayamadı hepsini bir araya. Çünkü deli rüzgâr yavaş yavaş yaklaşıyordu onu vatandan koparmaya. İlk zamanlarda Osmanlı buldu, etraf yararlandı bundan. Ne bilecekti kendi sonunu hazırlayacağını. Düşmanlarının yani ,kapitalizm ve emperyalizm, çoğalıp, onu bitirmeye çalışacağını. Osmanlı"ya yetiyordu iki güç, iman ve akıl.

Yüzyıllarca hep böyle yaşadı. Ama yaklaşıyordu işte sonbahar. Vatanda kalmak, hayatta kalmak için bir çare arıyordu. Sonunda buldum zannetti ama çırpınan bir kişi bataklığa daha çok saplanıyor ya, işte Osmanlıda öyle saplandı bataklığa. Onun böyle sonunu getiren düşman taklit oldu. Sadece din ile ilerleyenler artık dinini unutmuş akılla ilerliyordu. Osmanlı çareyi taklitte buldu. Ne varsa aldı onlardan bize uyup uymayacağını düşünmeden. Osmanlı"nın onlara ayak uyduramayacağını söyleyenler yalan söylüyor.

            Osmanlı ayak uyduramadığı için değil; taklit yaptığı için battı. Uymadı yaptığı taklitler, halk ise  kabullenemedi. O koskoca son imparatorluk çatırdıyordu temelinden. Benliklerini unutanlar Osmanlı"yı daha çok batırdı. Sonunda ulaştı düşmanlar isteklerine. Osmanlı dağıldı, parçalandı. Deli rüzgâr kopardı onu vatanından.  Ama her son yaprak gün gelecek vatanının yeşereceğini, yalnız kalmayacağını umar ya da bilir ya. Son imparatorluk Osmanlı da şundan emin olmalıydı. Vatanı yalnız kalmayacak yerine deli rüzgârla savaşacak daha nice yiğitler gelecek. Hem de öyle yiğitler gelecek ki en deli rüzgâr bile koparamayacak onları vatanlarından. Mustafa Kemaller, Kazım Karabekirler, İsmet İnönüler Fevzi Çakmaklar…

                                                                                                          Kübra TÜRKELİ

  Anadolu Lisesi 10. Sınıf Öğrencisi