Boztepe'den Ordu'yu kucaklamak, oksijeni içine çeke çeke yürümek, sırtını verip yol kanarında çimenlikte ki ağaca, deniz esintisini yüzünüzde hissetmek...

 Bunlar Ordunun ve Ordulun'nun olmazlardandır. Her Ordulu az çok  yaşamıştır il dışına geziden dönüşte Ordu il sınırına girdiğinide o içindeki tarifsiz rahatlamayı.

Her ne kadar yine adı Ordu'suz anılmayan fındığın başına gelenler zaman zaman unuttursa da bize bu güzellikleri bir başkadır Ordu, taşıyla toprağıyla.

     Vazgeçilmezlerimiz arasında şehrin betonlaşmasına inat olabildiğince doğal kalmaya çalışan sahil kordonu, günün her saatinde misafir ağırlar.

 Öğle arasında yemeğin üstüne temiz havayla denizi, manzarayla yürüyüşü birleştirenler iner sahile, akşam çelik çocuk aileler, kol kola sevgililer, yürüyüşe çıkanlar ...

   Bu kadar sözü sahilde sabah karşılaştımız manzara hatırlattı bize. Gözlerinizi kapatın; Sabah saat 6 sıralarında, boylu boyunca uzanan sahilde şanslıysanız ve hava açıksa güneş gülümser denizin üstünden, martı sesleri gelir bir yandan, bir yandan durgun bile olsa fısıldar deniz kulagınıza, rüzgar hoşgeldin der ılık ılık...

Bir yanda bank üzerinde karakalem çalışması yapan bir genç kız bir yanda sadık dostu köpeğiyle sabah sporuna çıkmış bir adam... Tablo gibi değil mi ...

   Hani derler ya en güzel şeylerin kıymetini kaybedince anlarız. Kıymetini anlamak için bunca güzelliğin kaybetmek mi gerekir...

   Ordu kaldırımını çiğneyen, Ordun'nun havasını tenefüs eden herkes, bu güzellikler hepimizin.

   Kıymetini kaybetmeden bilelim...